Başardık

Rüzgârla kavgalı, kışa öfkeliydim.

Umudu terazisinde tartan bezirgâna inat,

aşkı sevgiye dönüştürmedik mi?

Kendi içinde sonsuz kez doğup batarken,

adımla seslendin.

Gördüm...

Gözlerinde hükmüm yazılıydı.

Işığın altında herkes kördür, bilirim.

insanda, insan arayan Diyojen gibiyim.

Ne bedenen ne de ruhen daha fazla acı hissedebilirim.

Başkasının sürgününde nasıl buldun teselliyi?

Kaldırdığımı sandığım yükte,

o hiç kıpırdamayanı taşımak zordur.

Namlunun ucunda tek kurşunluk canım vardı.

Tetiğe basan gerçekten sen miydin?

Dilimin ucunda kaldı söyleyemediklerim.

Hayata düşmeden önce tatmışım meğer ölümü.

Gözlerimi açmadan evvel içimdeymiş.

Bu yüzden karşımda beliren o soğuk bakışı iyi bilirim.

Aşk, cesaret ister.

Benim yüzümden akacak bir damla yaşa düğümlendim.

Bencilliğin çıraklığında bizi nasıl da infaz ettin.

Neymiş efendim, benim iyiliğim içinmiş!

İyiliğimi bu kadar düşünüyorsan eğer,

güneşime gölge etme yeter!

Bu dünya, sonrasını unutturacak bir oyalanmadan ibaretmiş.

İçimde ukte kalan hangi arzuyu dile getirebildim ki.

Yalnızca boynuma yapışan bir pişmanlık kaldı.

Aşk, mücadele ister.

Gövdem, açık bir savaş alanıydı,

Ve kaderim hedeften bir milim sapmadı.

Ki en iyi sen bilirsin,

umutsuzluk dediğin, kalpte de çatlaklar bırakır.

Bu benim yazgım, benim diyetim...

Yüzümdeki çizgiler kadar tanıdık.

Şüpheyle baktım herkese.

Ben de bıraktığın gibi kalmadım, kalamadım!

İstediğin buysa eğer, başardık

Geriye dönüp bakmamayı,

sil baştan başlamayı,

yaşanmamış gibi her şeyi yok saymayı başardık.

Bil istedim.