Başkent Ağlıyor

kızılay'da bir insan ölüyor bu sabah
yitirilmişliğe bakan gözleriyle
kızılay da bir insan doğuyor bu sabah
kazanılmışlığın verdiği sevinçle.

hayat yaşanmaya değmezken bir yerlerde
hayat yaşanmaya değiyor yine o yerlerde
kızılay susuyor.
bir anne gibi
belki de daha çok seviyor
kimsesizleri.

yanlışlığın oltasına takılan
iki acemi aşık
öğrenirken henüz
denklemi
ezberleri bozuyor
kendilerinden bir önceki.

kızılay ağlıyor bu sabah
bir senfoni çalıyor yanı başında
bir sevmek
eskiyor kaldırımlarında

bu sabah Kızılay
kökünü aramıyor
hiçbir fiilin..
serbest bırakıyor
anlatım bozukluklarını.

bu nasıl nimettir ki
güneş semada her sabah
ne hayatlara tanık oluyor
kızılay şaşıyor
kızılay çok kıskanıyor.

her biri biterken sonların
başlangıçlar alay ediyor
Kızılay
Küstürüyor bu sabah
öksüzleri...
ve de beni........

Cemre Şeyma Kapu

Ekim/2011

Ankara. Güzel şehir Ankara. Büyük Şehir Ankara...

huzuru yanıbaşlarında bulduğum, kahkahayı en çok onlarla sevdiğim, hayatıma açan gonca güllere; üç kafadara: Hülya Sözen, Canan Hopa ve birtaneme, annem Seviye Kapu'ya ithafımdır...