Başlığı Unutulmuş Lafazan Şiir - retorik

şiirserken hayata, demli çay hüznüyle
biliyor musun? damla damla taşıp dışıma
çok daha az yaşıyorsun şimdi içimde
üşenme, benden selam söyle
yüzündeki ben yamalı surete
yudumlarken garipsenmişliğin algısal garipliğini
mimliyim tutuklu özlemlerde
oysa şimdi seninle elele
taratıp meltemlere acımızı
doldurup gün batımlarını kadehlere
daha da güzel olmak vardı
di mi ya¿

hangi dizenin elinden tutsam
boncuk gözlerindeki yorgun bahar değmişçesine
göz göze geliyorum yeşille
zincirleyip vücudumu
ölümün meyletmiş griligine
garip yaşama girişimlerinde bulunuyorum
ama nafile

bak gördün mü
sığmadın yine
belki de, ben sığdıramadım seni
katlayıp yalnızlığı dörde
özenlice koyarken yüreğime

çekik gözlü geceye
içimin çok ağrıyan sürmesini çekerken
düş çekimsiz sancılı yanılsak bir algılatış
şekilsizliğin şekillendirdiği ama'lar
ama
bu acı, o acı değil
yaşamak kadar zorsun şimdi, inan

gündüzlerimi yüklenip, taşırken gecelere
seni düşürmüşüm düşlerimin yırtığından
yokluğunun yoksunluğuna verilen
faili meçhul bir yitik ilanı gibi
herşeyi farklı kılan

keseren söz sanatını kalemle lime lime
şekillendirirken mutsuzluk mut'unu
dudaklarımda sönmüş
yaşam izmaritim
aldanma yine de sen
camları ardına kadar açık
mum ışığı gürültüsü bakmalarıma

seni olmayan herşeye benzetirken
leş gibi hayat kokuyor ağzım
... sonra...
duyamasam da
adımı fısıldıyor belki dudakların
arsız bir gülüşün gamzesine tutunup
içimden bir avuntu denizi havalanıyor



... sonsuzluk sızarken ellerimden
yokluğunla avunuyorum
işte öylesine...

dur, bitmedi,
daha topal sözcüklerle kurulacak
eli ayağı düzgün cümlelerim
gerçeklerden soyutlanmış
gayri meşrulaştırılmış hikayelerim
tekilliğine çoğul, hissedilmiş acılarım...

(...)
(...) bağışla
(...) {biliyorum
sonrasını yazmak sözcük katliamı}

... neyse ...

bir gidiş armağan etmeden önce
keşke bana, aşktan bile öte
güzel, ama imkansız birşey söyle deseydin

sen de biliyordun
boş bir avuntunun merkeziydim
sana verebileceğim
sonsuzluk yoktu ki ellerimde...

11.07.2014 00:42 Detmold