Baykuşun Dilinden

yalnızlığı süpürmek için kız
üç beş şiir döktü yere
bir başlık bulamadı haline
bir konusu da yoktu hayatının
şiir gibi diyebildi sadece
şiir gibi aksam geceye...

çekildikçe kız yol kenarına
parkelerin sayısı mı çoğalıyordu ne
ne kadar düşünse maziyi
her karede çoğalan yalnızlık
intikam alıyordu sanki yüzüne çarpan rüzgar
ağaçlar yaprak döküyordu soğuk mısraların ardından

istediği bu değildi belli
gecede nöbet tutan baykuş kadar dertli
açtı gözlerini geceye yüreğini saran bu karanlık da neydi
yanıp sönen ışıklar, ışığı kovalayan yıldızlar
hangi değirmenin öğüttüğü kader daha gerçek
ekmek arası bir şiirle geçiştirdi kız

herkes, her şey konuşuyordu içinde
bu sessizliği kim büyütmüştü böyle
içinden dışına bir ip uzatsa sanki
kurtulacaktı intiharda mevsimler
yaşamalı dedi şiir, ıslandı gecenin içinde taş parke
büyüdü kız karanlığı boğmaya ramak kala
büyüdü yıldızlar da

bak yumuldu baykuş
kendine bir kader seç