Bazen Beş Mevsimdir Hayat - 3 Kış

Penceremin ıssızlığında cama kenetli gözlerim.
Dışarıda yağmur var, uzak bir kentte kar.
Güzel bir kış sabahında, ıslattığım camın gerisinde,
Yine her zamanki yerimde, sessiz gemimdeyim.

Şehrimde seller akıyor, çamur rengi.
Toprak kokusu çekiyor beni iyiden iyiye.
Çok uzaklarda bir kentte,
Ak bir örtü serilmiş, yemyeşil çamlara.
Kefen örtüsü gibi sarılmış güzelim fidanlara.
Şehrimde toprak kokusu, uzaklardan gelen kefen örtüsü,
İşte bu, çıplak ağaçların hazin öyküsü...

Her yerden, her tonda sesler.
Bendeyse artık sıklaşan nefesler.
Dosta kelamım; 'Helal et hakkını!'...
'Bir dokun, bin ah işit!' derler ya,
Dertliymiş O da, meğer benden.
'Ağlama duvarındım, korkuyor musun yoksa ölümden?'
Bir kuaförün fön makinesinin anaforuna kapılıyor,
Suskun haykırışlarla, dönerek yok oluyor ruhum o an.
Hadi! Bir daha 'Şerefe!'...

Ne dostlarım varmış meğer?
Bir başka dosttan gelense her şeye değer:
'Yeni yerini söylemeyen sen, mezara da yalnız gidiver!'
Akabinde O'ndan bir söz; tabi her şeyden bihaber...
'Bana ihanet eden yerin dibine gider!'

Dostların vefasızlığı, O'nun haklı sandığı isyanı...
Suskun yüreğimin yangısı, gururun sivri yanı...

Ah o gurur! 'Hatalıyım, affet!' desene.
Demez misin? Haydi, öyle ise şarkını söyle.
'Ayrılık, ayrılık, yaman ayrılık!'...
Eline ne geçtiyse?