Bazen Unutulmak Için Gider Insan

Bazen unutulmak için gider insan
Geride hiç bir şey bırakmamak için
Saklayıp ağrıların en keskinini sağ yanına
Yürür usulca ölümün kaldırımlarında

Baharın ilk yağmurları düşmeyecektir artık saçlarına
Kızıl şafaklara merhaba diyemeyecek olmanın hüznü
Çocuk gülüşleriyle uyanamayacak olmanın kederi
Doldurur gözlerinin pınarlarını gecenin sonsuzluğunda

Anlamsızca mavi yolculukların
Kavgaya dair mısralarından kurtarıp
Tanrısız bıraktığı aşkları
Uzak şehirlere bulutlar biriktiren
Mısralar bırakarak
Susuz mevsimlerde
Susar insan
Susuzluktan çatlamış dudaklarıyla

Sonrası
Umudun yosun yeşili gözlerinden
Yoldaşlığın bir dilim ekmeği
Pay ettiği soğfralardan
Esir cümleler türeten
Utangaç ozanlardan çalıp yarının güzelliğini
Yıldızsız ve uzun gecelere hapsedip
Biz olmanın anlamını
Yummaktır gözlerini usulca
O sonsuz uykuya

Bu son virajında ömrümün
Bütün yanındayım diyenlerin yüzlerini siliyorum
Resimsiz anılarımdan
Gerçek bir dostu tanımanın mutluluğuyla
Kadehimi geçmişimde ki yalancılara kaldırıyorum
Verdiğim bütün sözleri tutmanın onuruyla
Sadakatın ağır yükünü taşıyan bütün insanlar
Hepinizi yüreğinizden öpüyorum
Kalmak isterdim kavganın içinde
Yürümek bu en zor yolu sizinle omuz omuza
Ama vaktim yok artık
Gözlerinizde koşan çocuklara şiirler yazmaya
Sınırlı olmayan bir zamana gidiyorum
Sizleri tanımanın gururuyla