Bebek Arabama Oturma Kırılırsa Aşk Uf Olur..

kaderdeki diğer günlerle yarışan günlerden biriydi..
oysa yaşıyordu farkında olmadan
kendini tüketiyordu..
eski yitirilmiş olmaktan kurtulamayacaktı..
bir bebek arabam vardı..
oyuncak..
onun taşıyabileceği bebeklerim vardı
anne olurdum her oyunumda
korurdum hep arabama bindirdiğim bebekleri..
kuzenimle oynarken bir gün..
anne oldum yine..
oda benim kızım..
otur bebek arabasına gezdireyim dedim
olmaz dedi..
kırılır..
kırılırsa düşerim..
düşerdi..
biliyordum..
hayır dedim..
birşey olmaz..otur hadi..
oturdu..
ve kırdı arabamı..
ondan önce ben ağlamaya başladım..
annem geldi
kuzenim susuyordu..
ben ağlıyordum..
neden ağlıyorsun dedi annem..
arabam kırıldı..
neden ağlıyorsun..
arabam kırıldı..
neden ağlıyorsun..
kırılıcağını bile bile..benim yüzümden dedim..
ağlama o zaman dedi
yüzüme tokat gibi çarpan
minik yüzümün bir gerçeği oldu..
bir cümle..
ağlama o zaman..
sonunu bildiğin birşey için ağlama..
gözyaşının yerine yenisi gelir yoksa..
gözyaşların aktığında
aynı hüzün deresinde yıkanmamalı yüzün birdaha...






bugünlerdeyim..
tertemiz yüzüne bakıp canını bile bile yakmak istemeyen
bir benleyim..
ozaman ağlama..
cümlesini tekrardan yaşayamayacak kadar yorgunum..
hayat bir oyun bahçesi..
aşkta oyuncağımız..
şimdi ben..
sonunu bile bile..
olmaz..
ne kalbin kırılsın..artık ne bebek arabam..
tutkum olmadan çek git..