Beden Yorgun Ruh Ölü

aylar oldu
kalemi elime alıp
içimdeki yangınları
beyaz kağıtlara dökmeyeli.
yazamıyorum
bomboşum.
ne oldu? yoksa öldüm mü ben?

nerde benim hayatla olan kavgam?
sevgi diye inleyen yüreğim nerde?
tüm olumsuzluklara rağmen
gülmek için sebeplerim vardı kendimce
gelecekten yana
hiç bitmeyen ümitlerim vardı oysa...

bakmaya korkar oldum aynalara
gördüğüm yüz kim?
ben değilim,olamam.
boş bakan gözler
tebessüm etmeyi unutmuş dudaklar
solgun beniz.

robot gibi yaşar olmuşum
sabah dokuz akşam yedi
evle iş arasında dokunan mekiklerden ibaret bir hayat.
geceler uykuya hasret
yürek sevgiye...

en çok yalnızlık büküyor belimi
elimi uzatsam
tutacak vefalı bir el yok
çırpındıkça batıyorum
boğuluyorum...

sorumluluklarım var göğüslemem gereken
hayat yükü ağır geliyor
beden yorgun ruh ölü
nefes almak zorundayım...