Behârâ

..... ........



Ey gözlerimin iri'sini
Asıp kirpiklerine
Bakışlarının pusarığını
İçimin sahralarına içirdiğim Dilâsam
Şimdi
Kimin terinde dindiriyor susuzluğunu
Öpüp öpüp
Alnıma götürdüğüm parmak uçların...

..... ........



Ne sevdalar bilirim ben
Seyran olan samanlıklarda yitirilen
İğnelerin deliğinden geçirilen...
Ne mısralara gebe kalır da
Beynimin burkaçlarına dolanan hasretim
Bir kara sancı
Bir kara saplantı
Ve
Bir kara ahhh ile
Düşer münbit rahminden şiirin
Hiçbir cümleye öge olmamış
Kan-irin bulaşığı kelimeler...



Boş ver beni
Umursama
Aldırma bana sen
Uyumamı bekle gideceksen de
Şahitlik etmesin diye
Gözlerime kadar çek
Ve
Ört üstüme bedevî gitmelerini
Üşümesin boş kalan yanım
Sarılıp çırıl çırıl yalnızlığıma
Bağır-zırıl yalvarmalarımı
Doldurup kahır basan ağzıma
Bir vakit elbet uyanırım
Uyanırım elbet kendime...



Bir Şâir'in kâfiyeleriyle raspalanan
Şiirine gömün beni
Üstüme avuç avuç kıygın his şûlesi
Sol omuzumda
Taşınamayan memn'û' bir masal çöküklüğü
Sağ sapağımda
Gizlime aldığım bir Özne'nin dâr ağacı
Bir Şâir'in vezniyle vurun beni
Arkamda kalmasın gözlerim...



Öyle bir sergüzeşt-i serzeniş ki bu Adamım
Neresinden başlasam susmaya
Bilmiyorum...


ŞİİR HÜZNÜ SEVER


..... ........