Beklemeye Aldım Gönlümü

Beklemeye aldım gönlümü...

Hüznümü gömdüm hiç benim olmayan,

Ama bana çok yakın topraklara...

Asil sevdama Zincirlikuyu'da yer arıyorum olanlardan sonra,

Hazmettiklerim boğazımda acı bir tat bıraksa da,

Olamaz diyorum hala olanlara,

Ve yanıyor ciğerlerim sensiz içine çektiği her havada...

Bilmem, son günümüzü hatırlar mısın?

Hani Sultanahmet adliyesinin önüydü,

Sarılmandan belliydi zaten,

O gün aslında hakimin ayrılık fermanını imzalamasının ilk günüydü.

Seni seviyorum, neden anlamadın, gülüm!

Ne istedin önce göklere çıkartıp,

Sonra yerin dibine soktuğun benden,

Ne istedin önce sarıp sarmalayıp,

Sonra gönlünden kovduğun sevgimden,

Ben seni anlayamadım, gülüm!

Arkana bile bakmadan çekip gitmeni anlayamadım...

Dedim ya beklemeye aldım,

Seni beklemeye alışmış gönlümü,

Olmayan sana adadım ömrümün her gününü...

Şu bendeki hayata bak, gülüm!

Bir seni sevdim kalbimden taşarcasına,

Haremken haram oldun gönlümden kaçarcasına,

İmkansızım oldun, neden?

Neden sevemedin beni, sevdama akarcasına.

Gözlerdir derdim hep, sözleri kavratan,

Eceldir derdim hep, Azrail'i tanıtan,

Sendin derdim hep,

Beni benden alan,

Peki ne oldu arda kalan?

Beklemeye alınmış bir gönül ve koskoca bir yalan...