Belki

Sitemkar söylemlerimin arka bahçesinde oynuyor aşk
Ne de güzel gülümsüyor oysa ...

İki düğüm arası yalnızlıkların koynuna yasladım başımı
Seninleyken sensizliğe olan isyanlarım gözlerimin buğusuna saklanmış
Yüzüm biraz asık ve yüreğim sancılı...
Sen diyorum yine, titreyen sesimle!

Biliyorum!
Yine aynı oyunu oynayacağız, sonucu belli olan...
Sen kaf dağının ardını aşmış bir gölge olacaksın
Ben gözleri uzaklarda sevdiği yok olana kadar bakan aşık...
Nihayetinde ne sen olacaksın ne ben.

Bıkmadan, usanmadan bekleyeceğim sonra
Belki bir gün diye iç geçirerek...
Gülümseyen gözlerini canlı tutacağım hafızamın en çevik yerinde
Belki diyeceğim...
O gün banada gülecek ...

Yıllar peşisıra yalnızlığın koynunda büyütecek isyanlarını
Sen belirsiz gidişinin izlerini unutturacaksın
Ben gözlerimi görebildiği kadar uzağa dikip
Bana yürüyüşünü düşleyeceğim...
ve yine,
Belki gelir diyeceğim.