Belki Bu Son Nardugan

Söyle Günçü
Kaç asır önceydi
Dönülmez bir diyara uzandın peşinde tan yeri

Yokluğunun siyahı ne kadar taze
Hayatımdan güneş şimdi kopmuş gibi

Gündüzüm ışık orucunda

Ovdu gölgeleri toprağın avuçları
Ayna küskünlüğü kesti bıçakları

Soluğuma batıyor iklimler
Törpülenmiyor içime sinmiyor siyahlık

Sabrıma çarpıyor yavru baykuş sesleri

Koynumda birazcık gül kurusu
Kavanozda tükendi Nevruz

Deli bir utanmaydı ay'ın yüzüne peçe çektiren

Her gün artıyor karanlık
Kaçıncı kez kaydı
Vedaya astığın üç beş hoşça kal

Vakit hep yatsı hep dua

Bak umudumla sana geliyorum Günçü

Sanma ki giderim Roma'ya Satürnalya'ya
Veya Antik Yunan'a Dionysos'a

22 Aralık'ta ilk dolunayda
Geliyorum ata yurdum Orta Asya'ya

Tevekkül vaktinde
Okunursa yazgımız aynı satırda
İşte o zaman
Akçaçam altında kutlarız
Belki bu son Nardugan

“Nardugan”/ ‘doğan güneş’tir.