Belkiler

Gerçekten yorucusun hayat.
Benim değilsin gibi..
durup dururken öldürüyorsun sonra 'hadi alış' diyorsun.
Kolay değil hayat, kolay değil.
Dayanamıyoruz işte gel gör.
basit sanıyorsun...
Olmuyor hayat,
saklamaya çalıştığımız yaramız
belli oluyor..
Canı yanmasın istediklerimizin canını yakıyoruz sonra..
kendimiz ise umrumuzda değiliz...

Belki'lerle de olmuyor,
ne yaparsak açık veriyoruz illaki..
Sen öğretiyordun hani yaşamayı?
ne oldu neden susuyorsun şimdi?
Çok yordun hayat,
takatim kalmadı adım atmaya..
Yarınların bile belirsiz..
damla damla içimizde birikiyor bu koca denizler,
varsın taşsın ama oldur artık bir şeyleri lütfen..

Anılarda soluyor işte,
bugünler göz açıp kapamayla bitip gidiyor..

belli etmiyoruz ya hani,
sözde dayanıyoruz,
olmuyor hayat!

Belkiler kovalıyor bizi yine, sonra keşke'lere dönüşüyorlar bir anda..
Pişmanlık duygusu, suskunluk, sessizlik,
kayboluyor işte her şey..
Ne senin verdiğin güzellikler kalıyor yanında
ne de alıştıklarımız..

Unutamıyoruz sonra..
'Belki kavuşuruz, belki mutlu oluruz, belki sever beni,

belki belki belki..

'Belki güzelleşirsin hayat' tek umudum bu.