Belli Ki Yok Olmuşuz Dostum !

Belli ki yorulmuşsun.

Yüz çizgilerin yenik düşmüş,
Yaşamın o tek perdelik oyun provalarında.
Ve perde kapanmış;
Oysa en dramatik mimikleri çehrende armağan hala...

Belli ki pişmansın bir şeylere,

Bir yerlerde kalmış sol yanının en kuytu köşesi
Yaşayamadıklarına mı bu gam?
Yoksa /
Yaşanmışlıklara karşı yenilginin hüznümü
o güzel yüzündeki?

Belli ki ellerinin soğuğu titretir olmuş bedenini,
Gözlerindeki o afacan çocuk çoktan büyümüş
/ yazık!

Ve gözlerin;
En acımasız olgunluğuyla karşımda şimdi.

Belli ki bıraktığımız gibi yapışmamış yaşam eteklerimize,
Çarçabuk vazgeçişlere yenik düşülmüş.
Ve acil yalnızlık odalarında sararmış yüreklerimiz.

Belli ki sen de benim gibi,
hüzne dair ortak yaşamlar biriktirmişsin

Umutları bir çekmeceye atıp,
Gelişi güzel senaryolarda,
Gelişi güzel repliklere kurban gitmişsin!
Yaşam seninle de inceden alay etmiş anlaşılan...
Ve dört duvara sığmayan coşkular,
Bir salon griliğine teslim olmuş.
Gelgeç sevinçlere ev sahipliğinde yorulmuş sevdalı yanlarımız
Ve yardıma muhtaç yüreklere dönmüşüz sonunda dostum!

Aşkı isimlere esir edip,
Bedenleştirip üstelik
Gözümüzün ferini,
Yüreğimizin en adam hallerini bir de,
Emanet edip,
Çırılçıplak yalnızlıklara intihar etmişiz!

Dostum!

Belli ki yorulmuşuz.

Belli ki pişmanız olan bitene,
ne kadar inkâr etse de dilimiz.
Belli ki ortak hüzünlerle yormuşuz,
Bize armağan ömürlerimizi...