Ben

aslında
içimde yaşıyorum kendimi
yalnızlığımla tek başıma..
hüzünlerimi mi desem
arzularılarımı mı desem
yoksa
hayallerimi mi..
kalbimde
sakladım çoğu şeyi..
sevdiklerimi
seveceklerimi..
nefret diye bir şey
tanımadım hiç bir zaman
kıskançlıkta ona keza..
biliyorum
yok bir sebeb
olamazdı da..
yine de
anlaşılmadım
anlamadılar
anlamadım..
belki
dışım,kabuğum sert idi sert..
ama içim,
çocuksu bir ruhla
yarışacak kadar yumuşak
olmuş olsada artık
ne fayda?
hata gibi görünüyor
galiba..
acım içimde
içimdeydi
hep,
kuvvetli görünmek zorunda
olduğumda bile..
yüzüm güler
dilemde hep şaka gırgır
alay edercesine,
ama
sen gel
benim içime sor
içim
ne alemde..
yelkenleri inmiş
mutluluğun gölgesinde..
benim iki yüzüm
var..
bir ben
bir ben
belki ikisi doğru
belki ikisi
yanlış..
ben
nerden bileyim?
bilsemde çok geç gayrı...

(Berlin,13.05.2014)