Ben Ağlarken Şiirim Ölüyor

// Hüznün kalp damarına çarptığını yeni öğrendim. //








Herkesin bir hikayesi(öyküsü) vardır
ama
herkesin bir şiiri yoktur.




Belki bir masal dünyasından gelen
prens ve ya prensesin hayatını
bir öykü tadında kaleme döken
milyonlarca insan içinde
milyondan az şiir yazan vardır.




Doğuştan gelen yeteneğin olduğunu söyleyenler oluyor.
Ben ki,
yaşanılan acılardan
birikmiş çaresizliğin
ve
yalnızlığın
iç çekişini
anlatacağın bir dost/tun olmadığı
kalemin sırrının
çözülmediği
beyaz bir kağıda
siyah bir kalemle
kırılan umutları
harf/harf
he/ce he/ce
kelime/kelime
döktüğümüz bu cümleleri
kimsesiz/liğimize anlatıyorum.




Siz ki,
okuyorsunuz.




Bir öykümün olduğu gibi
şiirim de var!




Öyküm başkaları tarafından yazılırken
şiirimin elini sadece ben tutuyorum.
Yalnızlığıma ortak oluyor
yıldızlara aynı gözlerle bakıyor
cümlelerimizi aynı nokta da bitiriyoruz.




Ben gülerken
şiirim ağlıyor
/
ben ağlarken
şiirim ölüyor.




Dahası da var !





Şiirlerim beni tarif edebiliyor
bense
şiirlerimi tarif edemiyorum.
Tıpkı;
Aynada gördüğüm bana/dokunamadığım gibi











Ne tuhaf ;
Asil siyahı sevmezken kalemde vazgeçmiyoruz bu renkten!