Ben Der İnsan
Ben der beni severdi nefsim
Baktığım ayna da beni gördüm
Bir nefeslik süreymiş bilemedim
Ben de uykuda ben de kördüm
Hayrın yolu, şerden ayrıymış
Yaşadığım anlık bir saltanatmış
Ben ile öğünmek boşa avunmakmış
Benliğimi terk edince manayı çözdüm
Benden ayrılınca benden soğudum
Bende ki bencil faniyi kovdum
Hakkın azametin de aciz bir kuldum
Beni benden azat edince hürdüm
Bendeki varlık can benim değilmiş
Gönül gözüme mil, çeken kibirmiş
Sol yanımdaki saat duruverirmiş
Hakikatte ben yoktu fani ömürdüm
GÜLCENAZ
Bendeki varlık can benim değilmiş Gönül gözüme mil, çeken kibirmiş Sol yanımdaki saat duruverirmiş Hakikatte ben yoktu fani ömürdüm
Şiiri okuyunca aklıma birden "kah çıkarım gökyüzüne seyrederim alemi/kah inerim yeryüzüne seyreder alem beni" dizeleri geldi tasavvufa gönül vermiş bir düşünceden çıkan dizelerdi bir,den geldik bir,e gideriz düsturunu feyz edinmiş "MEVLANA" seslenişi gibiydi şiiriniz tebrikler Şükran hanım...
Nefs denilen şey ne doymaz utanmaz bir şey değilmi? Düşünceler güzel yansımış tebrikler
TEŞEKKÜRLER YAŞAR BEY GÜN HİÇ BİRİMİZİN PENCERESİNDEN EKSİLMESİN..
👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍 Ben olmayınca ben Varı yoku nedem Beni insana kullanmaktır. İnsanı insan eden.
Güzel bir şiir daha okudum kaleminizden. Yürekten kutlarım şiirinizi yürekten Dilerim, gün eksilmesin pencerenizden.
Sevgiler, saygılar.
Çetrefil.