Ben Fazlaca Bendim, Yalnızken İşte

Bu gün kalemin kırık
Sözlerimde kaçtı,
Sadece itirafındayım yalnızlığın.
Tek elle tutulur yoldaşımdır o benim
Beni kimler bıraktı, hayatını yaşamak için,
Annem işleri için kundakta.
Babam para kazanmak için evde.
Sevgilim korktuğu için aşkında bıraktı.
Bir yalnızlık daim kaldı yanımda.
Kimileri dost dedi,
Kimileri kavgaya karıştı onunla
Sevdiğin öperdi, o küserdi.
Biri sarılırdı, o giderdi,
Ama hepten vefalıydı,
Hep asil, hepten ürkek
Yüzleşecek kadar cesur değil miydimi?
Kim bilir?
Kimsesiz kalmadığında gelirdi.
İç sesiyle konuşurdu,
Sıkılıp gözlerim onu uykuya kapatıncaya değin.
Sonra çıktım hafızamın göğüne
Baktım oradan kuş bakışı geçmişime,
Okurken yalnızdım, çalışırken öyle.
Ben fazlaca, bendim yalnızken işte,
Ne durumsallık vardı üstümde,
Ne kabul görmeme korkusu,
Otuz koca yıl devirdim ben onunla,
Yalnızlık bendim, ve mutluydum bu tanışıklıkla...