Ben Gülemem Çocuk

bir ben gülemem...

ömrüme biçilen kederin,
kıvrımlarından düşen kırıntılar kadardı
benim öyküm;


...taze bir acıyı daha kaldıramam
sözün bittiği yerdeyim
anlasaydın / anlatırdım


bir ben gülemem
gülmeyi de unuttum
gülümsemelere kırgınım çocuk
senin kadar içten gülemem


biriken gözyaşlarımda boğulurum
kimselere diyemem
kirletilmiş bir hayatın
fukara kollarında büyürüm
ezilirim, bükülürüm, kahrolurum...


devşiremem artık bu dikiş tutmaz ömrümü
o kadar doluyum ki anlayamazsın


yaşamak bana göre değil
yüzümde derin izleri dururken
parmak uçlarım sızlar
mutluluk bile sırtını dönmüş
mıh gibi düşmüş kara yazıma
bir ben gülemem


sen beni anlayamazsın
boşuna nefesimi tüketme

kalemim bile yaralı
yazamıyor eskisi gibi
biz gülemeyiz çocuk
şairin kaderiymiş yaşarken ölmek.


20 mart 2015
Karakalem çalışması
uykusuz bir gecenin köründen 05:30