Ben Hiç Sensiz Yatmadım ki...

Ben hiç sensiz hiç yatmadım ki;
Başımı yastığa her koyduğumda öpüşlerinle irkilirdi bedenim...
Üşüyen tenimi sarıp ısıtan hayalin vardı.
Uykularımdan kabuslarla uyandığımda;
Korkmayıp, tekrardan huzurla uykuya dalmam için
Ellerimi tutan, ellerin vardı.
Yatağın içinde sağa ve sola dönerken gözlerimi açtığımda;
Yalnız olmadığımı hissettiren gözlerin vardı.

Ben hiç sensiz yatmadım ki;
Konudan konuya atladığımız sohbetlerimizde ki gibi,
Rüyadan rüyaya atladık seninle...
Her rüyamda beni tehlikelerden korumak için hazırda bekleyen sen vardın...
Ve ben senin olmadığın rüyalardan korkardım.
Tüm uykularıma sen diye yattım ben...
Sana gelmek için yumdum gözlerimi...
Her rüyamda sana varabilmek için,
Düştüm, kalktım, savaştım ve öldüm...

Ben hiç sensiz yatmadım ki;
Senden önce uyuduğumda saçımı okşuyordun...
Sana arkamı dönsem sarılıyordun...
Yüzümü döndüğümdeyse yanağıma küçük bir öpücük konduruyordun...
Yanımda olmasan da, ben seninle uyuyordum.
Gecenin bir yarısı kaçan uykularımda sen yanımdaydın...
Ben uyansam, hemen gözünü açar;
Rüyalarımı merak ederdin...
Oysa farklı bir şey yoktu rüyalarımda.
Yine sana gelmek için çıktığım yolda araba çarpmıştı...
Yanımda olup kurtarmadığın için kızacaktın kendine çocukça...
Teselli etmek için sarıldım sana, sadece küçük sıyrıklarım oldu dedim.
Böylece tekrar uyuyacaktın benimle huzurla...

Ben hiç sensiz yatmadım ki demiştim ya;
Ben gözlerimi de sensiz açmadım hiç...
Senin olmadığın ilk ve son rüyamda
Araba çarpmıştı, ölmüştüm oysa...!