Ben Kan Istanbul Kar Ağlasın

karlar düşerkendi gidişin
donup kalmam...
sence de ondan mıydı sevgili

...ardından başlayan, yağmur değildi !
gökyüzünü esir almıştı gözlerim...
kalbimde şimşekler çakıyordu ,
bedenime sığmıyordu
gürlüyor gürlüyor...
ve gözlerim,
gök yerine usul usul ağlıyordu...

...metrekareye ne kadar düştüğünü hesaplayamayacağım şimdi
ama bütün aşklar
yıllarla birikip gelen bu selin altında boğuldu, eminim...
ektiğim bütün hayaller de
teslim oldu birer birer ...
onlar için ara sıra mutluluktan ağlamam yeterliydi
sadece ıslanmalıydı toprakları...
şimdi neye yarasın yağsa üzerlerine
yüzlerine acı acı vuran gözyaşları...

gözlerinin yeşilini sakladım ben,
sen giderken hayallerimin üzerini örten karların altına
aralarında mavide vardı renginin gözlerinin
denizi de emanet ettim
üzerime battaniye diye sardığım karlara
ve ben senden daha yaz bir gün daha yaşamadım sevgilim
biz seninle aynı rakamla yazılan farklı tarihlerdik derdim ya
hani sen kışın sonu şubat sekizken
ben yazın ortası ağustosun ikisiydim...
ve aşkımın üzerine yemin ederim
daha bir yaza boyun bükmedi şubat sekiz...

karlar düşerkendi gidişin
beyazla süsleniyordu istanbulun etekleri
ve ben bir buz gibi yapışmışken yüreğine
gözünden düştüm...
istanbulun göbeğinde bir kar çiçeği gibi
canlanmam gerekirken ben
gidişinin yangınıyla küle döndüm
solsam vardı umudum
ama şimdi hangi kar birleştirebilir ki bizi yeniden...
hele küle dönmüş haliyle kalbim sana yanamayacak iken...

karlar düşerkendi gidişin
gelişine kırmızı kar bekliyorsan söyle sevgilim...
ben kan, istanbul kar ağlasın...


nazzee