Ben Kendim Ölürüm

beni kurşunlar öldüremez gülüm!
bazen bir sözcük
bazen bir gülücük
bazen de bir öpücükle ölürüm!..

zamanında sırtıma parkamı giyinip
arkamı Guevera'ya dayayarak
ve yayarak gonca fikrimi
dilimi esirgemeden kimseden
yeşermesini bekledim kıraç dağlarımın.

şenlenmesini bekledim ıssız sokakların;
açların sofrasında sıcak bir çorba
garibin ağzında kuru bir lokma
küflü peynir
kuru soğan...

üşümüş bir serçeyken bile
gönlüme güvenerek bir doğan olmak istedim göklerde.
diledim ki
ben olmasam da
güle benzesin benim de gülüm...

ölüm dediğin nedir ki anam!
doğmamış sayarım kendimi bu zalim dünyada
derim ki
düştüm sen taş merdivenlerden düşerken rahminden
ve bu yalan kavminden geçmedim hiç!
geçmedim hiç bu yolları;
aşkı tatmadım
ihaneti tanımadım...
ve hiç yalvarmadım kendime
bir daha sevme diye...

beni kurşunlar
şunlar
bunlar öldüremez gülüm!
ölürsem
ben kendim ölürüm!