Ben Sana İlk Vurulduğumda Da Silahsızdım Nasılsa

yaseminler bile küstü el vermiyor artık toprağına
duyabilirsin belki sana ettiği küfürleri kuşumuzun
değerini anlamamaktaki ısrarın bedeli
karalanmış resimlerin şimdi...
git hadi git...


sevmiştim oysa
yalan değil
ama sen hercai ağaçları daha çok sevdin
hep dışardaydı gözlerin
yükseklerde
git şimdi
git hadi
sanmaki kurtuluş kaçmaktır
şeytanla dans bir gün dolanır ayağına
senden daha beteri tutar bir gün ellerini
sakın bakma
o zaman geri
bana verebileceğin kadar zarar verdin
kırılacak neyim kaldı ki artık
git hadi
git...


dökülen yapraklar elbet konar yerine
bu eylül hazanı
elbet el verir bahara geri...


yalgın bir siluetim artık
ellerin tutamaz artık ellerimi
ama sakın unutma
sakın belki deme bir daha ardına bakıpta
bir önceki
üzüntü mevsimimin son baharı
son affı
ve son belkisiydi...



aslında çokta yakıştı sana
mert saydığın cüsseye
namert bir gidiş!
yakıştı evet yakıştı!
terkettiğin ben miyim iyi bak
ılgım bir yalnızlık mı yoksa
üzülmedim demem
de;
sen beni öldüremezsin
ve hiç bir sebebe de /silaha/ sarılmam
sen gibi...
hangi silah vurabilir bir yalgını
hangi kurşun vurabilir ki matemli bedenimi

git hadi git
bakma ardına

ve hiç unutma
ben sana ilk vurulduğumda da silahsızdım nasılsa!