Ben Sevmeyi Bildim,sense Gitmeyi!..

sen gitmeleri bildin yalnızca,
bense sevmeyi..
sen hep acıtan oldun canı,
bense özleyen...

siyaha çalınmış umutlarım vardı benim,
sen yıkıp geçmeleri öğrendin,
bense bozduklarını yapmayı...
sokak köşelerinde ölmeyi bildin sen,
bense yatagıma gömülmeyi...

umutlu sözlerim oldu benim,
seninse bitmek bilmeyen acıların...

sen gitmelerin insanıydın,
bense sevgilerin...

gökyüzüm vardı benim,
ve bir dünyam,senden öncesi beyaz,
sonrası meçhul...
ve şimdi nerden bileceksin,
kana bulandıgımı, dirilip dirilip tükendiğimi..
çünkü;
sen unutmayı bildin hep,
bense kare kare yaşamayı..

gözyaşlarım oldu benim,
ağlamaklı...
tuzak kurdu yaşam bana,
sense yaşama ortak!

acı gülümseyişlerim oldu benim,
seninse acı serzenişlerin..

ortak noktamız belki hiç olmadı,
belki yoktu...
belki de ,
uykusuzluktu...

öyle yerdeyim ki şimdi,
bir yanda tükenmişliğin, verdiği ızdırap,
bir yanda yalnızlık,
bir yanda hülyalarım....

ve bir çizgiyle ayırdıgım gün seni topragımdan,
yaşamın köklerini saldıgımdan bu yana,
ben yitiriliyorum ,
sense daha bir sarılıyorsun hayata...

şimdi uzakta,
senden,annemden,babamdan...
ve Hülyalarımdan...
beter bir çizgiyle ayırmış seni yaşam,
ve imkansızı olmuşsun gökyüzünün,
ve ben ağlamayı biliyorum ,
ızdırabımdan...
sense yine,yeniden,sonsuza...
gitmeleri...