Ben Ümidimle Varım

En siyah gecelere kapatmak gözlerini...
Katran koyusu karanlıklara yani.
Bir çıkar yol bulamamak,
Ve bir kabustan uyanırcasına uyanmak...
Hergün biraz daha artsa da ızdırabın,
Hadi aç gözlerini!..

Gidilecek çok yolun var daha,
Eşlik etmen gerek önce çilekeş sokaklara.
Gün boyu koşuşturmalısın yollarda.
Tam dalacakken en derin hülyalara
Bir korna sesi dağıtmalı dikkatini,
İrkilmelisin. . .
Hem de tüm vücudunla.
Hadi aç gözlerini!..

Kendini bir kenara atılmış gibi hissetsen de kimi zaman,
Ağlasan da ara sıra, umutsuzca
Yalnızlığından dem vurup,
Nafile. . .
Hayat tüm acımasızlığıyla devam etmekte.
Yılmak yok!
Hayatın en acı karelerinde dolaşsan da,
Pes etmek yakışmaz sana.
Unutma!
Sorumlulukların var senin,
Daha yapılacak çok şeyin. . .
Hadi aç gözlerini! . .

Utanmayı bir kenara bırakıp,
Bütün cesaretini toplayıp,
Sahip çıkmalısın umutlarına,
Her ne kadar sahipsiz bir kentte yaşıyor olsan da. . .
İşte o an bir kez daha düşünmelisin,
Hatırlamalısın bütün ruhunla Yaradanını!

Bir umut doğacaktır içine,
Öyle bir umut ki çengellerle takılır kalbine,
Ve tekrar düşünürsün;
'Hala umudum var,
Ben ümidimle varım' diye!. .
(Sokağın çocuklarına ithafen..)