Ben Umudumu Sadece Adımda Yaşatıyorum

Tüylerim ürperiyor her yalnızlık avuntusunda
Tarif edilemez bir duygu bu; aşkla dolu...

Daha yaşanacak çok zaman vardı belki de
Hayat bize pençesini erken gösterdi
Diğer insanlar gibi mutlu olamıyorduk
Çok seviyorduk
Hani arılar bal yaptığı kovanlarına kimseyi sokmak istemez ya
İşte öyle sahipleniyorduk sevdiğimizi
Sonunda zarar göreceğimizi bile bile
Seviyorduk

Karlar yağıyordu bazen bu şehre
Gölgeler birden kayboluveriyordu
Hapishanelerden çıkan binlerce mahkumun
Çığlıklarıyla doluydu yaşam
Demir parmaklıklar ardında kaldı bedenim
Kalbim de gözlerine hapsolmuştu çoktan
Sebebini soracak olursan bu sevda yüklü ağır bakışlarımın
Başkaldırı sevdiğim
Saçlarının ahenginden
Gökkuşağına göndermedir bu iltifatlar
Zaten hep kıskandı seni
Ama tek bir farkınız vardı
O yağmurdan sonra doğan her güneşte ortaya çıkıyordu
Fakat benim yağmurlarıma güneş hiç doğmuyordu
Sana gelince
Sen zaten hiç gelmiyordun
Işığın hep çehrende gizliydi
Bana hiç göstermiyordun

Duru, dupduru akan şelale gibi
Yükseklerden koşar adımlarla sana geliyorum
Bilmem ayaklarımın sesini işitir misin
Kaybolmayacağım korkma
Zaten bu mevsimde tüm yollar
Sana çıkıyor

Hâlâ umudum var sevdiğim
Ellerini tutmaya
Yüreğini okşamaya
Soruyorlar bana bunca serzenişin gölgesinde nasıl umut besleyebiliyorsun diye
Umudumu sevdiğime bağlasaydım eğer çoktan ölmüştüm diyorum
Ben yüreğimi ona bağladım
O da zifiri karanlıklar içinde
Yokluğunda gözlerimi hep dağladım
Şimdi karanlık bahçelere kaçıyorum
Israrla soranlara inat
Ben umudumu sadece "adımda" yaşatıyorum...