Ben Yokluğuna Kan Serdim

Kimseler bilmemiş halimden,
Derdime dermanım olmadı benim,
Sensizliğimde ölüme kucak açarken,
Bir tek hayalin oldu dinleyenim,
Izdırap bu geceler yokluğunda,
Dudaklarımdaki türküm suskun,
Çiçekler sevdaya tutkun,
Rengârenk çiçekleri derdim.
Kapımı açınca yokluğuna,
Canımı acıtırken sensizliğim.
İçin için kanadım yalnızlığımda,
Kahredip aşka, kaderime kan serdim.

Sen kimsesiz sokaklarda,
İhanete atarken yüksek ökçeli adımlarını,
Ben sadık bir ruhla sarılıyordum hayaline,
İçten içe üşütüyorken ayrılıkların ayazı,
Sevgimin sıcaklığını sunarken tüm kalbimle,
Gerçekliğin hangi duvarlarda saklıyor çığlıklarını,
Derdimi çizerken mutluluğun tuvaline,
Şuh kahkahalarla ederken sen dansını,
Karanlıklar çöküyorken fersiz gözlerime,
Azraille savaştığımdan haberin bile olmadı,
Kahrolası ellerim yine seni yazdı,
Seni anlattı yine yıkılası şiirlerim.
Yokluğunun zehir katılmış şerbetini içtim.
Sevdama ağlayıp sabahlara kadar,
Sensizliğimin koynunda çiçeklenirken düşlerim.
Hasretimin acısının üstüne tuz basıp,
Geleceksin diye beklenen yollara güller diktim.
Sesimi gömüp bağrına gökyüzünün,
Bekleyişlerime kan serdim.

Şimdi mutlu musun ey sevgili,
Pişman mısın dönüp ardına bakmadığına,
Geride bıraktığın bu enkaza,
Sence bu sevdanın altında kalan kimdi?
Bulabilecek misin en arzulu arayışlarında,
Seni gerçekliğinle seven birini,
Neyse, mühim değil artık bundan sonra,
Gelirsen ancak yokluğum karşılar seni,
Derdini anlatırsın soğuk mezar taşıma,
Dinlersin üstümde biten otlardan,
Seni nasıl beklediğimi,
Oysa seni çiçeklerle karşılamak isterdim.
Yıkılmamış bir ruhla,
Gözlerimde hasretini saklayıp,
Sevdayla sarılayım isterdim sana,
Ve o an isterdim ki hiç bitmesin.
Affet beni bir tanem, beni öldüren sendin.
Yollarına diktiğim güllerden dinle sevdamı,
Ben yokluğuna kan serdim.