Ben Yormam Seni

Hazin gecenin sarıp sarmaladığı

Bilmem kaçıncı yıldızıydı kayan...

Bir silik leke...

Kaybolup kaybolmamak arasında kalan bir is... Bir noksanlık gibi gözüküyordu her şey

Ve yüreğimin karanlık sokaklarında

Yürümekteyim öylece...

Dalgın ve bir o kadar yalnız...

Sevmek... Sevmek zor değilmiş meğer

Meğer beklemek gerekmiyormuş bazen

Avuçlarıma bir çığ gibi çöken

O soğuk ve sert yalnızlık acıtmıyor canımı...

Sevmeyi bilmek...

Ha uzaktan ha yakından ha habersiz

Ne fark eder ki sevgilim...

Seni sevmeyi bildikten sonra

Yakamozlar arasında kayboluşum...

O dipsiz kuyulara düşüşlerim...

Umrumda mı olur sanıyorsun

Bak martılar uçuşuyor sevgilim

Yaz gelmekte

Simitçisi... Midyecisi... Seyyarı...

Ve gözün alabildiği kadar bakıştığım

Şu beyaz gövdeli gemiler...

Hayat devam ediyor sevgilim

Gel sen otur karşıma

Ben yormam seni...

Sevmeyi bildikten sonra

Uzaktan da olsa yine kaybolurum sende...

Gözlerine dalasım...

Yanaklarına dokunasım...

Kısa da olsa bir öpücük yakalayasım gelir...

Oysa ben aştım o yokuşları

Yaşamının bütün koşulları altında

Seni sevebilmenin sınırını

Seni sevmenin o mat gecesini

Ve belki de karamsarlığını...

Öğrendim sevgilim...

Tüm mesele bir avuç alıntıdan ibaretmiş meğer

"Elmanın da beni sevmesi" şart değilmiş...

Sevmeyi bildikten sonra insan

" Öyle uzaktan" da sevebiliyormuş meğer...