Ben Yoruldum Saymaktan Bu Kaçıncı Bahar

içimin varoş yalnızlıklarından
yağmur düşüyor,
kent kalabalığı fiyakalı aşklara
bak şair!
gözlerini dikip uzaklıklarıma
şu tufan yalnızlıklarıma bir daha bak!

o yağmur döküldükçe
içimde kaç çocuk üşüyor
kaç güvercin ak döşüne al mendiller bağlıyor
say şair!
ellerimi alıp karşına
bir daha say!

say ki!
deva diye
geçmiş zamanların sözcüklerine kapanan kadın
konuşmayı unutmasın!

say ki!
ar damarı çatlamış kederlerin
kangren anları senden utansın!

say ki!
köhne nefeslere hapsoluşlar
günyüzüne uyansın!

cepleri bomboş,
yalnızlık budalası takvim yapraklarım
cemrelerime düşüyor!
üşüyor bağrıma çöreklenen çöl seraplarım!
hasretime katran karası bir sızı düşüyor!
bak şair!
gözlerini silip,
aynalarıma
şu âmâ yorgunluklarıma bir daha bak!

o seraplarım üşüdükçe,
adım zemheri kalıyor
kanıyor geçmişin hesapları
omzuma külçeleniyor ayrılık zamanları!
bir daha bak!

bak ki gözlerime!
cinnet çanlarına erken olsun
çok geç olan bu vakit!

bak ki!
pas tutmadan açılıversin
ömrüme zimmetlediğin o kara kilit!

(keşke ayrılığın ağrısı bir alışkanlıktan ibaret olsaydı /
alışamadığım nöbetler silsilesi bir solukta olsa canımın yakasını bıraksaydı!

mayıs 2011--Amasya