Benan

Eylülde, kartal çığlığıdır gece,

kırık bir kadehten süzülen zehir.

Hane metruk, müddet kısa…

Medet diyorum boşluğa bakarak.

Ufkumda yanmış harfler,

konuşmadıkça daha da siyahlaşan.

Sözlerin ardında yatan manayı sorgulamaktan yoruldum.

Hanginiz gerçek, hanginiz oyuncusunuz?

Güneş hep mi kıyametin eşiğinde doğar?

Soruyorum, parmakla gösterilen insanlar nerede?

Bilemedin bir avuç…

Bir elin beş parmağına sığar.

Aynı dertten muzdarip, aynı ateşte yanıyoruz belki de.

Sebebini bilmediğim bir bekleyiş.

Rahlesinde yalan ve ihanet yan yana.

Çogu zaman belirsizlikte düğüm.

Bir kelime, kayıp; diğer kelime, hüzün…

Kimi zaman kıvrımlı, kimi zaman keskin bir viraj.

Bundandır, gözüme uyku girmeyişi.

İçimde kıpırdayan o tanımsız telaş bundandır.

Kiriş oluyor gövdem,

Sabır, hayatımın omurgası.

Bunca izzet, bunca ikram boşuna mıydı?

Verimli iken kuruttunuz toprağı.

Kar altında kalan buğday tanesi gibiyim.

Nasılsın diye soranım olmadı.

Bundandır bu diriliş çağrısı,

ışığın kırıldığı ince çizgi bundandır...

Göğe uzanırken, sırtımda yükselen duvarlar,

bir mumun titrek ışığında tek başıma sırtlandım tüm yükü.

Ve eylül, karanlıkta sadece bir durak.

Şefkatini esirgeyen ellerin bir de.

Ne kadar koşsam, o kadar uzak...

Kuşkusuz, gerçek samimiyette saklı.

Düşen, düşerken anlamaz.

Kimsenin kullanmadığı bir alfabe.

Ve eylül, yine günah çıkaran rahibeler gibi 

yapraklarını döküyor bir bir.

Daha fazla, akı karasından ayırmadan, 

kaçmak mı, kalmak mı bilmiyorum...

Toprak öyle ağır, öyle mağrur ki, 

koşmak mı, durmak mı bilmiyorum…

Zaman hep bir adım önde.

Kırık camlar kadar keskin ve köhne.

Ne bakan ne de gören kalmıştır artık.

Bundandır göğsümdeki ağrı.

Kavgamın ortasında yırtılan gök bundandır.

Durduğum an yok olacağımı biliyorum.