Bende Kalanın

gün oldu gittim ben o yaşlı şehirden

sen kaldın dar sokaklarında

biçare dolanıp durdum diyar diyar

lakin sen hala oradaydın

ve siluetinde o tozlu camda

bende kalanın budur

ben günlerce ağlardım gizlice

sonra çaresizce çeker giderdim 

sen kahkahaların son sınırındaydın

ve görmezlikten gelirdin beni sinsice

sonra bir bir geçerdi temmuz geceleri

lakin sen daima şen şakraktın

bende kalanın budur

sevdandan kekeme oldum bir sabah

sen dalgasına vehmettin

dilim bir çembere sıkışmışken 

ve boğazıma çökmüşken geceler

günlerin döngüsü durdu benim için

sen engebesiz yolunun kekremsi tadındaydın

bende kalanın budur

yer yer bozkır başağı gibi kavrulurken

sen yayla rüzgarının esintisindeydin

tarla kuşları vuruluyordu uzaktan

dilim damağım kururken

oysa

sen radyodaki şen şarkıdaydın

bende kalanın budur

günlerce tekinsiz bir cümlende kaldım

sense başıboşluğun zevkindeydin

halbuki ilk

gözlerinin kuytusunda pusuna düşmüştüm

ve vurulduğum o yerdeydim nicedir

sen cemre düştü hevesiyle baharın muştusundaydın

bende kalanın budur

gün geldi bir hastanın 

hastane penceresindeki son bakışıydım

sen ise sırt üstü serpilmiş temmuz yazı gibiydin

ve yayla kuzularının melediği bir akşam

kayıp düşmüşken bir yıldız

sen bir dilek daha tutmanın keyfindeydin

bende kalanın budur

nurla/yağmur 

2020 haziran