Benim

Ben ne ihtişamlı,sarp dağların üzerinden uçarım,
Ne de kör, dipsiz mağraların içinden geçerim.
Hani olur ya mis gibi çiçek kokan,
Keçilerin oynaştığı patika yollar,
İşte gideceğim yere basit,sade,yalın giderim.
Alize gibi kuru ve amansız esmem,
Ürkütmem narin papatyaları.
Kış tutmuş yüreklere denizden,
Baharı müjdeleyen meltem benim.
Er meydanında kükreyen yürekte olurum,
Leylasına hasret mecnun yürekte ama,
Sanki evladını toprağa yitiren,
Acıyla dağlanmış ana yüreği benim.
Göçüp giden beşeri görmezmiş gibi,
Faniliği hiç bilmezmiş gibi,
O bembeyaz kefeni giymezmiş gibi,
Hür,engin ve sonsuz yaşamam ama,
Güz yeliyle salınıp dalında solan,
Sonunu beklerken sarıya çalan,
Beyhude çabanın hazin sonundan,
Allaha sığınan o yaprak benim.
Melekü`l Mevte ruhu teslim ederken,
Bedenden kurtulup arşa değerken,
Nefsimden sıyrılıp Hakka giderken,
Feryadı figan eylemem ama,
Bir kuytu köşede canandan ırak,
Sonsuza yitip giden o nefes benim.
Sanki bu satırları yazmamış gibi,
Sadelikten bir dem vurmamış gibi,
Yaşarken ölümü anmamış gibi,
Aşk günahına tövbe etmemiş gibi,
Yanlızca bir damla yaşla gözünden,
Yüreği sel altında ezilen benim.
En dipsiz göllerde yanlız yüzsemde,
Okyanusun mavisini aşıp gelsemde,
Senin yeşilinde boğulan benim...