Benim Adım Yalnızlık mı

Başım, avuçlarımın arasında,
Art arda eklenir sigaram.
Süzerim Ankara'yı,
Bakışlarım dalgın, yüreğim kırgın...
Aklımdan, ne büyük bir şehir fikri,
Geçip gitmekle beraber,
Bir iç çekiyorum,
Kalabalık...
Amma ...
Bu durgun şehirdeki yalnızlığıma,
Ve ne yaman bir çelişkidir.
Bu insan tarlasında,
Geceler boyu yalnızlık çekmek...
Bunca kalabalığa karşın,
Bir ben yapayalnız, bir ben kimsesiz...
Uğurluyorum,
Bu hüzünlü şehrin, sensizliğe cömert mevsimlerini...
Göğsümü siper ederken, kurşun misali ayaz rüzgarlarına,
Beynimin içini sessiz hıçkırıklar,
Ve yanıtsız,
Kök salan bir soru kemirir.
Benim adım yalnızlık mı ?
Yine aynı yanıtsız soru uğuldar,
Yoksa ben mi yalnızlığım ?
Sigaramdan bir daha, bir daha çekiyorum.
Dumanlı nefesim, akın ederken ciğerlerime,
Gözlerim doluyor, ama duman değil,
Lanet bir yalnızlık batıyor gözlerime.
Dokunsalar patlayacağım,
Çılgın gibi ağlayacağım,
Biliyorum, ağlasam;
Ankara'yı kızıl bir sele boğarım,
Ondan...
Ondan tutuyorum hep kendimi.
Bilin ki burama kadar da doluyum.
Gelmeyin geceler, gelmeyin üstüme üstüme.
Bu içtiğim, kaçıncı paketin son sigaraları ?
Bu kaç bininci yalnız gece ?
Heyhat...
Bir sevgili için satmıştım her şeyimi, dostlarımı...
Bugün satıldığımın,
Kaçıncı yıl dönümü ?


____________yorgunkalem...