Benim Babam

Heyhat...!
Bu muydu, pekala buraya kadar mıydı bu tatlı hayat?

Hadi be kalleş kader!
Olur mu yapılırmı ulan! bu bize?
Böyle mi biter. böyle mi bitecekti bu masal?
Anlamadım ki nerede şimdi,
O filesi sıcacık somun kokan babam,
Ve haylaz çocukluğum, o hergele gençliğim...
Yol üstü çığlık çığlığa saldırdığımız kese kâğıdındaki sarı portakallar,
Ve bir parça susamlı simitle büyüyen o çocukluk sevincimiz,
İki zeytin tanesi kursağımız,
Gençlik sevdamız,
İri yarı dev gibi güçlü babamız...
Hani?
Hani elmalarını yolduğumuz mahallenin tontonu,
Hacı Bekir amcanın elinden bizi
Bir çırpıda alan o tok sesli kahraman...
Kâh saz çalardı,
Kâh dilsiz kavalını öttürürdü.
Ah benim Veysel ağızlı,
Nuri Sesigüzel suretli babam.

Ah benim babam!
Güzel babam.
Gözleri âmâ yüreği şahin babam,
Bir zamanlar at sırtında cirit oynardın,
Anadolu'da ilden ile nam salardın,
Sen ki, sen ki ceylan gibi kızları aşk ile dağlardın.
Kim derdi ki bir avuç toprağa karışacaksın,
Kim derdi ki...?
Kim derdi ki biz seni, biz seni bir dağ başında bırakıp,
Yaşam kavgasına düşeceğiz.

Ah be hayat!
Bize mi yetti gücün, hep bize mi bu bıçkın telaşın?
Uzak durmadın, duramadın filemizdeki ruhumun rızkından.
Hadi durma,
Al, canımı da al.
Yeter ki sarı portakallarıma dokunma,
Dokunma, dokunma/saydın hayat...


Ruhun şad. Mekanın cennet olsun güzel babam...
(yorgunkalem)