Benim İmtiharım Seni Sevmekmiş

Kendini bana uzak tutarsan intihar edermişim
Öyle diyor sözleriyle beni acıtan
Öyle diyor seninle bir kaç dilim zamanı paylaşan.
Perdelerim çekildi aradan sevgili
Zamanın koynunda saklılar aşikar şimdi.
Şimdi yaşamın göbeğinde oluşum nafile...

Ben baharı geldiğin günde yaşamış farzederken kendimi,
Gölgelerden ibaret anlara dalmışım
ve bir haziran sabahında intiharıma uyanmışım.
Ağrılarım bu yüzdenmiş meğer,
Meğer bu yüzdenmiş şimdi canımda yer edinen bu keder...

Duyduğum her söz bir zorakilikten ibaret olduğum
Duyurduğun her söz,
Benim kurmacalarla yaşamış olduğum!

Peki ben neye inandım?
Hangi sesi sen farzedip,
Kime senin ismini taktım?

Kopsun şimdi ılık rüzgârlarımdan fırtına!
Dolu vursun mayıs yağmurlarımı!
Ayaz alsın güneşte ısınan yanlarımı!
Madem ben!
Sende hiç yokken!
Kendimce kurmaca bir öyküye tutunmuşsam,
Madem ki ruhumu yaralanacağım yürekte unutmuşsam
Kapatmişsam kalbimin giriş çıkışlarını
Artık senin temmuzda dilinden dökülen kelimelerine değil,
Beni bu umut baharımda hırpalayanın sözlerine inanıyorum.

Ne sana,ne bana inanmıyorum artık!
Biz yalanca yaşamışız...
Zamanı katledip yüreklerimizde
Kurmaca anlara aldanmışız...
Sen tek kelime etmemişsin bana,
Ben hiç sevmemişim seni yana yakıla...

Perdelerim çekildi aradan
Zamanın koynundaki saklılar aşikâr şimdi
Sen ismini dahi bilmediğim yabancı!
Ben kendimi bile kandıran büyük yalancı!

Artık inanmıyorum bize!
Manevi bir his değilmiş bizdeki

Birbirimizi buluşumuz,
Heveslerden ibaret aşk davası!
Seslerimize tutunuşumuz,
Beceriksizliğimizin iş kazası!
Birbirimize son dokunuşumuz,
Failim olduğun bir sokak kavgası!

...