Benim Yolum

Yürüyorum ucu belli olmayan bir yolda
Herkesin bakmaya bile cesaret edemediği
Karanlık içerisinde ucunda ışık görünen
Sonu kuyunun dibi kadar belirsiz

Koşuyorum insanların yürümeye çekindiği yolda
Düşünmeden sonunu, bıkmışçasına
Arkama bakmadan geçmişi silercisine
Yeni bir hayat bulmaya çalışırcasına

Konuşmuyorum yürürken bu yolda
Kimseyi umursamadan, söylenenlere kulak asmadan
Dedikodulara nispet yaparak
İnsanlara ders verircesine

Duymuyorum arkandan haykırılan çığlıkları
?Dur gitme? diyen insanları
Söylenenlere kulaklarımı tıkayıp koşuyorum
Ucu belli olmayan karanlık yolda

Düşünemiyorum, yolun doğruluğunu
Kendimden geçercisine sadece uzaklaşmak istiyorum
Karar veremiyorum kimin dostum olduğunu
Onlarca yüzün içinden kaçmak istiyorum sadece

Kaygılanıyorum bu yolda
Ucunda yine acı yine keder olmasından
Hayatı bana zehir eden yeni insanlar çıkarmasından
Bir daha hayatın yükünü kaldıramamaktan

Nefret ediyorum bu yoldan
Yalnızlıkla seyahat etmekten
Kendime olan inancımı kaybetmekten
Yeni bir yola açılmasından...