Benliğim

Fani dünya hengâmesinde ruhum daralıyor,

buharlaşıyor gökyüzünde özgürlük sözcükleri,

sükut ediyor benliğim,

İnsan insana uzak düşüyor,

Gönle yalnızlık çöküyor,

Bir sonbahar günü,

Acı kahve kokusu,

Ve bir akşamüstü,

Hüzünlü ezgilere sarılıyorum,

Peyderpey yaşanmışlık geçiyor gözlerimin önünden,

Göğüs kafesimden uçup gidiyor kelebekler,

Yalnızlığıma kavuşuyorum,

Kanadı kırık bir kuş misali ,

Fani dünyaya kanat çırpmaya çalışıyorum,

Halbuki böyle bir ömür hayal etmemiştim,

“Sessiz,Sakin,Asude bir yaşam dilemiştim,”

Fani dünya beni ciddiye almadı,

Meczup oldum,

Gezdim hep kendi içimde,

Şiirler yazdım,

Kaç sayfa kana bulandı anlamadı bu mecnun gönlüm,

Her yazdığını savurdu,

Tıpkı ağaçtan düşen bir yaprak misali,

Bir Mecnun’un yazdığını kim anlayabilir ki dediler,

Halbuki ben anlaşılmak için yazmıyordum,

Benden de içeri olan ‘beni’ anlamak için yazıyordum,

Kalemimden hüzün akarken,

sayfalara kan bulanırken,

Bir köşede oturup sükut ediyordum..

Dünyayı evim saymıyordum,

Bu geçici kervanda sadece kendime bir yol arıyordum, bir kaçış, bir arayış…