Ben(s)izim

Uzuvlarım,
Bugün yorgun, yıkık, dargın.
Şu hayatın içinde,
Bir cinperisi gibiyim,
Dimdik, depderin ve hüzünlü vücudum.
Girdaplar, içinde dört dolanıyor bedenimin,
Aslına bakarsan
Yalnızlığım da karanfil kokuyor nefesinde.
Öpsem şimdi o küçük sedef ellerini,
Kırılır kalemim varlığında.
Olsun !
Kusura bakan bir dert ortağım bile yok
Bakarsan öyle oradan, oracıktan öteye
Sanırsın iyiyim.
Haktan öte iyiyim.
Yine de isyanım var,
Bir hüzün güneşi yakmasaydı eski fotoğrafları
Gerçekten iyiydim.
Bugünler de hepimizin üzüntüsü aynı değil mi aslında,
Bir sabinin ağlaması gibi
Feryat figan kalmadık mı uykumuzda
Bunca yakınlıkta bende öylece sensizim işte
Salıncaktan telaşla kaldırılmış çocuk gibi.
Seni düşünmekten
Kendim için dertlenmeye dahi vakit bulamıyorum.
Anla ki şimdi bir mahsun ismim,
Adımı koyan umarsız,
Sadetimi de cebine koyup gitmiş bir meçhule.
Bir öğretmenin telaşı gibi,
Yemen yangını var içimde.
Öğretebilsem seni çocuklara
Ürkerim gülüşünü o sevinç gürültüsünde aramaya.
Ha demeyle gidilmiyor işte
Ve hayat dediğin bir anda bitmiyor öylece.
Gökyüzü gibi yalnızım şimdi,
Bir kekeç oğlanın haykırışı gitmiyor kulaklarımdan.
İnanır mısın utanıyorum yokluğunda
Şimdi içimde bir isyan aşkın,
Sanırım dizlerimin bağı çözüldü,
Titriyorum böyle ayrı dudaklarından.
Yahut bir ağacıda sevmişliğim varsa,
Ki o ağaç da ayrılmışsa yapraklarından mevsimsiz
Ve bu yaģmurda bile susuz kalmışsa bir çiçek
Beni de sensiz kalmak korkutuyor işte.
Öfkemde yoğuruluyorum bugünlerde
Nasıl da yakar böylesine aşk gibi vuslat.
Ayazlarda bıraktı beni şimdi yokluğun,
Dudaklarım nasıl da çatlamış sana.
Ve ne kadar da susadım gözlerine.
Aşk kalınca sana,
Kendimi tanımaya başladım aslında
Dağlarda, kırlarda
Ve şehrin ışıklarının en parlak yandığı ıssızlığımda
Nedir bu kalbimdeki çelişki
Gözyaşlarımdan vazgeçtiğim gibi,
Kaçarsam ellerin gibi,
Kendimden de vazgeçmez miyim
Biz gibi...