Beyaz Ev

hayat
sihirbaz sancıda tekmelerken göğü
dilimin ıslığına kondu kuşlar
bağırdı sokaklar yüzüme
hayaller kurdum



ne olduysa
bir gece yarısı avuçlarıma saksılar yetiştirdi Annem
uzaklığın en çılgın haritasıydı bu
yakınlığınsa muzdarip öyküsü
önce
sular salındı saçlarımdan
sonra
nice beyaz ev tanıdık toprakla
zaman terli yarayla süzüldü
aksanı belli gölgelerden
kelebek adımlarıyla okşadım
nehrin mavi kirpiklerini




hüzün içen çiçeklerin
yırtık dallarıyla sevdim geceyi
bakışlarıma inen kalabalığın gözleri
gereksiz bir ziynet
buğulu harfleri yuvarlarken rüzgar
kalın duvarlarda sabahı olan
cümle aradım
parmağımın kül kokan yurdunda
dağınık şiirler
inceden sızı titrer
yarası kırık ağaçlar morarır omzuma
bir tarihte aldatırım aynaları
koluma girer suskunluklar
nazlanır yüzüm



Ve
kapıyı çalar zaman
ağzında aynı iştahla
dilimin türküsüne kovalar kuşları
Annem diri bir kıyamete susar
eteğime toplanır mavi
sonsuzluğu içerim
göğsümün ay nabızlı atışına
tekerlerken hayat
yalın ayaklarımda dünya kavrulur




bir yerlere yağmur yağar
söner ışıklar



herkes kendi uykusunda arar düşünü
koşar ak atlar kızıl perdeye
küçük bir çocuğum
el sallamayın pencereme
almayın yolları ayaklarımdan

uykum yok benim

.....