Beyaz Hasret

Tüm renklerinden soyundu dallar
Beyaz bir gül için yanmıştı bülbül o gece
Güneş yumdu gözlerini çarnaçar
Gece bütün dualarını hatmediyordu hâlâ
Gün doğarsa bitecekti tılsım
Hayaller yıldızların kucağında tutsak
Rüyalar unutulmaya mahkûm
Vuslat hiçliğe zincirledi kendini, zaman uykuda

Beyaz bir gül için yanmıştı bülbül o gece
Beyaz karanlığı yırtmalıydı beyazı görünsün diye
Bütün renklerin isyanı boşunaydı
Güller beyaz açmalıydı o gece
Işığı bulmalıydı bakışlar beyaza boyanmalıydı matem
Dikenlerini yüreğine sakladı beyaz
Kanatırsa, kırmızıyı nasıl aklayacaktı
Vuslat kanayacaktı ayaklarının dibinde
Koşamayacaktı sevdalısına, sevdasına
Sarılar dolacaktı gözlerinin sönmüş ferine
Bülbül ölecekti kahrından.
Bir daha dut mevsimi hiç geçmeyecekti

Hasretin yanık yüzü öptü toprağı
Gülün renge ve şekle küskün yüzüne
Hayallerini serpiştirdi bülbül
Hatmedilmiş dualar yıldızlara ulaşırken birer birer
Yüreğinin sözcüsünü uçurdu
Kefildi aşkına
Şükrünü duyurdu tanrısına
İçin için yandı o gece

Lapa lapa yağdı sevdalar alevlere
Doğan her renk beyazla ölüyordu
Yalnız beyazındı düşler
Yalnız beyazındı gülüşler
Güller beyazdı artık
Bülbülün hasreti beyaz