Beyaz Perdeler Şehri

/Ferda için hüzünle.../


Ağzıyla kuş tutan denizlere benzettim kendimi
yorulup bağdaş kuruşumuzu zaman kıraathanesinde
dilimizdeki çok küfürlü paragrafları
zayıf ayrılıkların bıraktığı vurgu haritalarını
yüreğe düşen ölüleri ve seni...


sesiyle denizi uyandıran geminin ufkuna
şileplerin salladığı rüzgârın çağrısına direndim
kısa adımlarını resimledim sandalların
deniz demektir dedim balık kokulu bir adam
bir deniz kaç insan için yaşam...


eski zaman filmlerinin gülüşüne benzettim kendimi
siyah beyaz hüzün tezgahlarına içten
jönlerin kötü adamları huzura çağırdığı
beyaz perdeler şehriydi gönlümdeki yıkıntı
uzun metrajlı yataklarında gecenin...


sen iskambil kağıtlarında ararken aşk ikilisini
ben denize a/zar attım kırgın bir manolya...


ezberleyemedik sevmesini!