Beyaz Siyah

İnsan nasıl örmüşse kendi ağını

Oraya düşerek koparır bağını

Hatırla yadırgamadan, ağlamadan

Zamanla unuttuysan günahlarını.

Nasıl savaşıyorsa yaşamla ölüm

Nefes, nefese kalınır iki büklüm

Tıbben ölü behbat ikilemde sine

Geldiğine öyle pişman edrer zulüm.

O sayısız utançlardan arınarak

Ruhuna sarılır insan hıçkırarak

Ey malum kişi anla artık gerçeği

Öyle bir kuşatır büsbütün sararak.

Her beyaz kağıt zamanla sararıyor

Çıkmaz leke gibi yazılan kalıyor

Bilinmeyen her ne varsa bilinecek

Zihinden geçenden bile korkuluyor...