Beyazlar Mevsimi

Şiirimin asılmasına tanıklık ettiği

O beyazlar mevsimindeyim...

Aralık, 

Usul usul üşüyorum ve 

Çözülmüş bir bulmacada

Masum birkaç kelime arıyorum

Gözlük camlarımda buhar

Arkasında gözlerimin sakladığı

Bir ayrılıklar dünyası...

Kaldırımda yürüyeceğim

Bu sefer ıslanmadan

Sararmış yaprakları

Ve yer yer birikmiş yağmuru 

Uyandırmadan...

Varacağım bitmez tükenmez yolun 

Yalanlarla dolu sonuna...

O sıra

Ara sokaklara biraz senden

Biraz kendimden

Bahsedeceğim usul usul...

Aynı günün bilmem ne vakti,

Sahil kenarında midyeciler

Ve içi su dolu bir mavi 

Ve hezimete uğramış ben...

Hangi dilce konuşacağım

Mavinin hangi tonuna hitap

Hangi dalgasına eşlik edeceğim

İnsanoğlu işte...

Aciz kalmanın ötesine

Ötesini bırak bir kenara 

Aciz olmaktan bile yoksunum

Bu ne tür beyazlar mevsimiydi ki

Durağından caddesine kadar 

Bir ben üşümekte 

Bir benim ellerim cepte...

Uzun uzadıya gidiyor ömrüm

Sordum 

Alev yanan gözlerime sordum

Eski sevgiliyi mi özledin

Şiirini astılar diye mi kırıldın 

Yahut 

Dar mı geliyor sana hayat 

Kendime sordum

Cevap veremedim...

Meymenetsiz akşam,

Şimdi üşüyor işte

Yol, şehir, zaman...

Herkes üşüyor

Bu sefer ben yanıyorum

Sancı dolu iç dünyamda...

Öznesi ve nesnesi eksik 

Bir cümle var içimde 

Boşluktayım...

Kırgınım...

Bu bendim bir taraftan 

Ben değildim öbür taraftan 

Beyazlar yağmadı diye 

Kırgınım bu akşam 

Unutamadığım biri var diye 

Yorgunum bu akşam 

Bu akşam ben 

Kimdim, neciydim 

Yine bilmiyor

Yine anlamıyor

Yine anlatamıyorum da...

Zamanları dağınık bir dünyada 

Kolları bağlı şiirimin asıldığı

O beyazlar mevsimindeyim...