Beynimin Karanlık Köşesi

karmakarışık dünyamda
uçsuz bucaksız bir gezegen buldum
duygularımı orda susturdum
ağlamamayı öğrettim gözlerime
kalbimin çığlıklarını duymamak için
kulaklarımı sağır ettim
yağmurlar tenimi yakmasınlar diye
yıldızlar beni tek tek sorguya çekmesinler diye
iki yüzlü Ay`ın ışığında aydınlanmasın diye yüzüm
beynimin karanlık köşesinde saklandım bütün gün

sözcüklerden nefret ettim ilk defa
gözlerimde anlamsızlaştı galiba
ne söz ne düşünce ne davranış
ne de duygular...
hepsini
beynim karanlık köşesine girerken
bir kenara bıraktım
orada ben ne ağladım ne güldüm
ilk defa bir ot gibi yaşadım
sadece nefes aldım
gözlerimi açtığımda
demek ki uyumuyordum
gözlerimi kapattığımda demek ki uyuyordum
başka ne göstergem kalmıştıki dış dünyayla
sadece benim tek gezegenim kalmıştı
beynimin karanlık köşesi
ileriyi görmediğim
geçmişle ilgilenmediğim anlarımın
simgeleşmiş imgesi
beynimin karanlık köşesi...