Bi Kalbin Selim

sesin çıktığı yer
çığlığın sindiği
uzansan tutacak dokunsan ölecek
korkusuzca kalkıp ses eylesen
kasırgası girdap bir deli saatte
yoluna girmeyen ne varsa karşılar seni
evin önü çiçekli yol
bahçe kapısı
bir adım daha
yoksa evlerde stabil her şey
üstüne üstüne mor dağlardan gelen
gelenlerin kaldırıp alamadığı
yapışan deri
seni üryan
seni sersefil yola koyan
ellerin cinayet mahfili
adın selametle git dese
sen miydin hoş musun az dinlen
stepler çöl geçip yorgun bir göç
salıversin gözlerinden
korkunun kırbaç hissi
bir rüyada farzetsek ev boşlukla yıkanmış
yol gri ve uzun
ses uğul uğul yok ki çaresi
gidemediğim diyemediğim ahraz bir lisanla
merdiven ilk basamak yağmur gidenleri alıp bağrına bassın
geri kimse kalmasın
ekşimsi tadı bomboş gökyüzü yüzüm
belki unuttuğumuz şehir halkı
o derin acı bölüyor evi ayırıyor yolu
o acıyla rengimiz değişiyor
sesimize zakkum çiçekleri