Biçare

yıldırımlar çarptı ıssız gecede

ormanlar devrildi bela cümlede

beyaz ay neden karalar giyinmiş

elemden acılar yüzüme sinmiş

bütün dik yokuşlar içime girmiş

bu sabah gidecek yollar tükenmiş

eğilin hey dağlar bize yol verin

çıkmaz yollar geri geri gelmeyin

ruhuma dikildi kale ve duvar

daraldı kayboldu şehirde bulvar

yutkunan boğulan kesilen sesler

yüreğime çarpan deşilen sesler

güller solmuş yaprakları dökülmüş

kardeş bacı boyunları bükülmüş

nasıl bilem sıra dağı ağırca

birce canın yoğu daha ağırca

resimler anılar zaman ağlıyor

hicran yüreğimi yaktı dağlıyor

kalbimi us ve iman bölüşünce

elimden tuttu bir ümit düşünce