Biçareyim Kendimce

Bir şey söylemeye çalışıyor

O şehirleri ıslatan gözyaşların

Duyamıyorum seslerini... Duyamıyorum

Etrafım gri kabuslarla doldu

Def edemedim hiç birini... Korktum sadece

Avuçlarım sıcağa hasret

Gözlerim yorgun bir yolcu...

Olur ya şarkılar çalar ansızın

Eşlik etmek ister... duraklarsın

Sonra kül gibi yağar üstüne acılar

Ve her şey donakalır sende...

Anlayamaz... Soramazsın kimseye

Bir tek yanakların duyar gözyaşlarını

Bir tek yapraklar anlar kalp kırılmasını

Oysa ben... Oysa ben sevilmek istedim

Öyle safça belki de çocukça...

Bilemiyorum yüreğim

Şimdilerde vurmuyor yüzüme aydınlık

Karanlık bir mevsim çökmüş ıssız yüreğime

O ayrı yolların hepsi birleşmedi bir daha

Tekrarlamadı şarkılar nakaratlarını

Meğerse kaybolan bir gülüş varmış

Meğerse üşüyen sevdalar varmış sokaklarda

Oysa verirdi her şeyin cevabını yağmur yağarken

O sis bulutlarının sardığı sokak lambaları

Ah be yüreğim...

Sen bilmezdin karanlığın bu kadar ağır

Bu kadar derin olduğunu

Belki...

Belki bir umut bekliyordun o loş aydınlığı

Bilemiyorum yüreğim

Şimdilerde çok yorgunum...

Şiirlerim yorgun... Sözlerim uykusuz...

Bilemiyorum yüreğim

Belki elim boş giderim şu soğuk duvarlara

Belki de avuçlarımda sıcak bir anıyla

Oysa mavi ile gri olamadık şunun şurasında

Sevemedik birbirimizi sebepsizce

Ve o sessiz feryatlarını dinlemeden gözyaşlarının

Küsüyorum geceleri uğuldayan seher yeline

Ve şunun şurasında

Biçareyim kendimce...