Bilemedik

Hayatın inmez perdesiydi
Üzerimizde gölge olan
Hiç alkış almadık oynadığımız rolden
Figüranlığımız seyircisiz
Hiç olmadı ki ömrümüzün bu günü
Şairane üslupla kanatmıştık yarını
Hüzünlüydü öykümüz




Ne çok masallarla avuttuk çocuk yanımızı
Oysa masallar yalandı
Kanayan yaralarımızı görmezden gelip
Şarkılara sığındık efkâr demleyip
Hüzün içtik
Şiir olduk dize dize yazıldık
Vurdukça neşteri yaralara
Kan nehirleri yıktı içimizi




Sustuk,
Çığlık olup dizelere düştük
Dağıldık tuzla, buz olup
Geceyi kurşunlayıp
Yıldızları gömdük
Avuçlayamadık göğü
Nasırlıydı yürek dokundukça
Can kırıkları paraladı
Kanadık
Erteledik
Yaşamayı bilemedik