Bilemiyorum Yar!

/ Limanına çekilmişim.

Gözlerini beklemekle geçiyor ömrüm,
Sen hep oralardasın, hep aynı yerde.
Ben ise hep olabildiğin yerlerdeyim, ya da olamayacağın yerlerde,
Senden kaçmakla, sana doğru koşmanın ikilemindeyim...
Ne yaşadığımı bilmeden yaşıyorum; hayatın.
Bir yosma gibi savruluyorum.
Acıdan mı bu?
Bilemiyorum.

/ Liman sessiz.

Ne sen varsın, ne diğerleri yok gibi.
Ya da sen yoksan bile başkaları var gibi.
Dostlar var gibi.
Öyle olsa da, acı bağlamışken artık bedeni,
Gözler de sadece seni görür olmuş, bu aşktan beri.
Neylemek lazım yar?
Bilemiyorum.

/ Liman çaresiz.

Duvarlar, yerler,
Hepsi senle dolu şiirlerimi ezberlemiş,
Benim yerime söyler olmuşlar, ben öldüğüm zamanlarda.
Ben öldüğüm zamnlarda,
Onlar seni gözler olmuşlar,
Gelirsen, sevindirirler ya beni,
Ondan; seni gözler olmuşlar.
Onlarında elleri bağlı, çaresiz kalmışlar.
Anlamışlar derdimi yar, suskunluğumda anlamışlar.
Benim yerime ağlamışlar. -Daha çok ağlamışlar.
Gelir misin yar? Söyle onlara.
Ben!
Bilemiyorum.


/ Adını koyduğum limanlar, oldu dostum, Bir uğrasan diyorum.
Şu limana yar.
Ölümümü uzaktan izleme ne olur?