Bilen Bilir

bilen bilir; geçip gider, izi kalır çocukluğun
tıpkı bir yara gibi
çocukluğum -da yara,
annem dokuz yıl önce öldü
ve bu haber yeni ulaşıyor alyuvarlarıma,
hadi bunu sakladık diyelim
diyelim şiirlerle birlikte eski mecmualara,
kendimi koyacak bir yer bulamıyorum, mevzu burda!
mevzi gibi hedefi kurşunların, ne kadar dayanabilirim ki buna?
daha ne kadar,
daha ne kader, yaşayabilirim!
büyürken tümör gibi zihnimde
bunca muamma.
hadi bunu es geçtik diyelim,
diyelim bütün mutluluklar da parayla
ve diyelim ki Barış Manço aşkına, cebimizde zırnık yok sevinçten
ölmüyoruz inatla, "yaşamak bu
yaşamak bu" diyoruz, her an bıçak sırtında
sırıtarak bakarak dünyaya, en içten.


bilen bilir; hüzünlüyseniz eğer ters şeritten yağar yağmurlar,
ve "hayat her şeye rağmen yaşama değer" diyenler en çok ağlar,
babam trafik kazası yaptı,
o yüzden otomobil kılıyorum her yol ayrımında,
hayatın bir tarafı şarampol, diğer yanı kırık bir kol
bense alçıyım, düzelmesini bekliyorum hala.

ve diyelim ki zamanla kapandı bendeki yara
izi geçti, hiçbir şey kalmadı
unutamamak dışında,
hatırlamak içinde... öyle bir yerde
durmaz mı
kanamaz mı oracıkta? o acıyla...

oysa
havada biraz peygamber nefesi kalmış gibi,
avunuyorum
bir başınalığımla, bir başına... hayatta!